W Opiece Zorientowanej na Pacjenta (Person-centred care) centralne miejsce zajmują “cele, moliwości i oczekiwania pacjenta”, a pacjent jest równoprawnym partnerem, uczestniczącym w procesie podejmowania decyzji odnośnie opieki razem z profesjonalistami.
Koncepcja OZO nie zakłada, że pacjent i profesjonalista mają takie same role i odpowiedzialności (nie jest to negociacja pomiędzy równymi). Fundamentalna równość i asymetria pomiędzy pacjentem i profesjonalistą powoduje, że ich relacja nie może być ani jednostronną demonstracją siły ani symetryczną wymianą informacji. Ustanawianie partnerstwa wymaga aktywnego udziału obu stron, z których każda rozpoczyna relację z innego punktu i z innymi wymaganiami wstępnymi. Profesjonalista jest ekspertem w dziedzinach medycyny, rehabilitacji, opieki, etc. Natomiast pacjent jest ekspertem w dziedzinie swojego życia, swoich emocji i swoich pragnień. Opieka Zorientowana na Osobę (OZO = PCC) podkreśla istotność zrozumienia Osoby kryjącej się w pacjencie. W Europie i Stanach Zjednoczonych jest wiele centrów naukowych, które obecnie dopracowują OZO. Jedno z najważniejszych, to Centrum Opieki Zorientowanej na Osobę Uniwersytetu w Goetenburgu (GPCC) [angielski]. GPCC Stworzyło model, który składa się z trzech kluczowych 'procedur', które są punktem zaczepienia umożliwiającym wdrożenie i zavezpieczenie Opieki Zorientowanej na Osobę w codziennej praktyce klinicznej[3]:
- Narracja pacjenta. Inicjuj partnerstwo przez zdobywanie narracji pacjenta — własnego punktu widzenia osoby chorej: na jej chorobę, objawy i ich wpływ na jej życie. Wyłapuj cierpienia pacjenta w kontekście ich codziennego życia, jako równoprawny dodatek do narracji medycznj (odzwierciedlającej proces diagnostyczno-leczniczy).
- Partnerstwo. Wypracuj partnerstwo, rozumiane jako współdzielone podejmowanie decyzji, tak, aby profesjonaliści, pacjenci i bardzo często ich rodziny pracowały razem nad osiąganiem wspólnie ustalonych celów.
- Dokumentacja. Zabezpiecz partnerstwo przez dokumentowanie narracji w formie preferencji i wartości pacjenta. Dokumentuj także zaangażowania w proces podejmowania decyzji odnośnie opieki i leczenia.
Te procedury prowadzą to powstania wspólnie uzgodnionego planu opieki, który powinien zawierać[3]:
- zadania kliniczne podejmowane przez profesjonalistów
- codzienne cele działań pacjenta i jego bliskich